Ik hoor het mezelf nogal kortaf zeggen: ‘maar je weet toch waar dat sleuteltje is?’ De mevrouw keek me meewarend aan, hoewel ze net trots nog vertelde dat ze wist wat ze als BHV-er moest doen. Helaas, ondertussen stond het ontruimingsalarm volop te loeien en niemand die er wat aan kon doen.
Een oefenavond kwam ik vanuit mijn werk naar de oefenlocatie. Normaal zou ik dat niet doen, maar omdat het om een realistische oefenavond ging, ben ik zo vanuit mijn werk doorgereden om toch nog een inzet te draaien. Aangekomen kreeg ik te horen dat ik in de volgende ploeg mee kon draaien op een woningbrand. Omdat de rest van de ploeg er al 2 inzetten op had zitten werd ik gewisseld met een collega en kreeg ik ook zijn ademlucht toestel in handen gedrukt.
Het was een zonnige zaterdagmorgen, vroeg voor de zaterdag. Ik zat net met een heerlijk ontbijtje op de bank met de zaterdagkrant erbij. Het leven van de vrijwilliger gaat niet over rozen, het is in elk geval redelijk onvoorspelbaar. Mijn pieper kwam tot leven.
Het is fantastisch weer. En dat betekend dus ook dat ik mijn kleding aanpas aan de weersomstandigheden. Lekker luchtig een rok aan, slippers aan de voeten een T-shirt. Heerlijk.
Zo, ik heb een eigen blog. Leuk, maar wat heeft u eraan?